Όλοι κρύβουμε μία Ιωάννα της Λωραίνης μέσα μας. Μία Ζαν ντ' Αρκ! Όλοι ακούμε φωνές! Μόνο που, οι περισσότεροι, είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε ότι αυτή η φωνή, δεν είναι "θεϊκής" προέλευσης, αλλά η δική μας εσωτερική φωνή, που πολλές φορές, δεν λέει να βγάλει τον σκασμό μπας και ησυχάσουμε! Είμαι σίγουρη ότι κι εσύ ανοίγεις συζήτηση με τον εαυτό σου συχνά πυκνά και για ποικίλα θέματα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό! Αλλού "χαλάει η συνταγή"!

Για παράδειγμα, έχεις κάποια συνάντηση με κάποιο άτομο που σε ενδιαφέρει​​ (διευθυντή; σύντροφο; υποψήφιο σύντροφο; φίλο; συνεργάτη; δικηγόρο; συμπλήρωσε το ελεύθερα), για ένα θέμα που σε προβληματίζει​​ (αύξηση; κάποιο πρόβλημα; κάποια χάρη; και πάλι δικό σου...). Καθώς πλησιάζει η ώρα της συνάντησης​​ (φυσικής ή τηλεφωνικής), ετοιμάζεις στο μυαλό σου όλη την στιχομυθία, φαντάζεσαι όλο το σκηνικό! Ξέρεις ακριβώς τι θα βάλεις, τι θα πεις, τι θα σου απαντήσει, πώς θα καθίσεις ακόμα και τι βλέμμα θα ρίξεις​​ (θανατηφόρο; ειρωνικό; γλυκανάλατο; - προσοχή μην το επιχειρήσεις από το τηλέφωνο...δεν πιάνει!). Εννοείται ότι έχεις σκεφτεί και τις καλύτερες, τις πιο αποστομωτικές, τις πιο "καυστικές" ή τις πιο χιουμοριστικές ατάκες που θα σου δώσουν και τα "ηνία" της συζήτησης.​​ Γενικά έχεις φτιάξει ένα "σενάριο" που θα ζήλευε μέχρι και ο Φώσκολος και το οποίο έχεις προβάρει​​ ουκ​​ ολίγες φορές!

Τώρα αισθάνεσαι έτοιμος!

Μόλις φτάσεις η ώρα που περίμενες και προετοίμαζες; ... Μούγκα στην στρούγκα! Όχι ατάκα... ούτε μία φράση (ούτε καν από τις πιο «ήπιες» που σκέφτηκες), δεν φτάνει στα χείλη σου. Γίνεσαι οπαδός​​ του​​ "τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι".​​ Σημειώνεται ότι αυτό λέγεται για ανθρώπους που δεν μιλούν, αλλά πράττουν! Αν είσαι από αυτούς, το κείμενο αυτό δεν σε αφορά και μπορείς να συνεχίσεις την όποια ενασχόλησή με την ησυχία σου και συγνώμη για την ενόχληση. Διαφορετικά μείνε λίγο ακόμη...μάλλον σε ενδιαφέρει!

Κι επανέρχομαι...Μόλις, λοιπόν, κλείσει η συνάντηση, πιάνεις και "ξαναπαίζεις" τον διάλογο νοερά. Απορείς με τον εαυτό σου... πού πήγε το θάρρος σου; Πού πήγε η ευφράδειά σου; Πώς τα κατάφερες και έφυγες χωρίς να έχεις ξεστομίσει ούτε το 1% από αυτά που, τόσο προσεκτικά κι εύστροφα, είχες σχεδιάσει στο μυαλό σου; Τι έγινε; Πού σου έπεσε το "σενάριο"; Πού πήγε η μαγκιά σου; Και κάπως έτσι διαπιστώνεις ότι πάλι λούφαξες! Δεν θα περάσει όμως έτσι αυτό...πρώτα αυτοτιμωρήσε σκεπτόμενος τί έπρεπε να πεις ή να κάνεις​​ (αλλά δεν το είπες, ούτε το έκανες)​​ και μετά, για​​ να το "τερματίσεις", σου ρίχνεις και ένα καλό "μπινελίκι" για να μάθεις να φέρεσαι!​​ 

Κι η "μουγκαμάρα" συνεχίζεται σε κάθε διαπροσωπική σου επαφή, κι ας σε διαβεβαιώνεις ότι την επόμενη φορά θα τα πεις όλα "έξω από τα δόντια" και σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε! Και τα λόγια που δεν ειπώθηκαν συσσωρεύονται. Και το "κράξιμο" που σου ρίχνεις γίνεται πλέον καθημερινό και δικαιολογημένο. Κι οι ευκαιρίες σου χάνονται εξαιτίας της ατολμίας σου και της αναβλητικότητάς σου. Κι οι άνθρωποι απομακρύνονται, επειδή δεν κατάφερες να τους πεις αυτά που σκεφτόσουν. Αυτά που είχες ανάγκη. Αυτά που σε βασάνιζαν​​ (και σε βασανίζουν)...Και τελικά, κάπως έτσι δημιουργούνται και τα απωθημένα,​​ που, φυσικά, κανένας μας δεν έχει...!!!

Ξέρεις τί φταίει... αλλά εσύ εξακολουθείς να σε ρωτάς​​ (αφού δεν σου αρέσει καθόλου η απάντηση).​​ Φοβάσαι! Τί φοβάσαι; Δεν ξέρω... την απόρριψη ίσως; Μην σε αντιπαθήσουν; Την "έκθεσή" σου; Τις "συνέπειες"; Φοβάσαι το πλήγμα που θα δεχτεί ο εγωισμός σου​​ (τον οποίον πολύ βολικά έχεις βαφτίσει αξιοπρέπεια), αν το "σενάριο" σου δεν ευοδώσει; ΟΚ! Μπράβο σου και πολύ καλά κάνεις! Δεν βαριέσαι... Το ότι οι φόβοι σου σε κάνουν και χάνεις την "ελευθερία" σου, δεν έχει και πολλή σημασία! Τι να την κάνεις την ελευθερία; Άσε μπελάς είναι! Κάτσε εκεί που είσαι​​ και ζήσε μία ζωή "βολική"! Ανελεύθερη βέβαια, αλλά βολική! Τουλάχιστον έτσι, δεν στεναχωρείς κανέναν. Ή μήπως στεναχωρείς; Έλα μωρέ τώρα... έβγαλε και γλώσσα ο εαυτός σου και "κάτι τρέχει στα γύφτικα"! Άστον να λέει! Τι μπορεί να σου κάνει στην τελική; Θα σου κρατήσει "μούτρα" ή θα σηκωθεί να "φύγει";

Κι αφού σου "χάιδεψα" αρκετά τα αφτιά...πάμε να ακούσεις​​ (διαβάσεις)​​ και μερικές αλήθειες που γνωρίζεις πολύ καλά αλλά χαλάνε την "βολή" σου, την "ζαχαρένια" σου. Βλέπεις! Δεν ρωτάω. Δεν χρειάζεται άλλωστε! Εσύ έχεις δουλειά. Κάνεις την στρουθοκάμηλο. Μην σε προβληματίζω τέτοια ώρα με ερωτήσεις!

Το ξέρεις και​​ σου το λες σε κάθε τόνο, ότι οι φόβοι σου, οι ανασφάλειές σου, η "ατολμία" σου είναι αυτά που σου στερούν το "θεϊκό" δικαίωμα (και δώρο) που δόθηκε σε όλους μας ανεξαιρέτως. Ξέρεις... Αυτό της ελεύθερης βούλησης! Αν δεν το γνώριζες δεν θα σε "έκραζες"!

Διάβασε το λοιπόν μπας και το εμπεδώσεις. Ο φόβος του αύριο, "βαλτώνει" το σήμερά σου! Οι ανασφάλειές σου φιμώνουν την ψυχή σου και τις ανάγκες της. Το 'χουμε μέχρι εδώ;

Η​​ (δήθεν)​​ "αξιοπρέπειά" σου δεν θίγεται από μία αντίθετη άποψη! Μόνο ο εγωισμός σου πληγώνεται...τίποτ' άλλο. Μην ανησυχείς! Ο πληγωμένος εγωισμός δεν θα σε σκοτώσει!​​ 

Δώσε όσες αναβολές θες, πριν αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τις φοβίες σου. Με την προϋπόθεση όμως πως θεωρείς ότι, έτσι θα είναι καλύτερα! Επέτρεψέ μου να σου πω, ότι η αναβλητικότητα και το "θα τα πω «χύμα στο κύμα» την επόμενη φορά κι ότι γίνει", δεν σου δίνει χρόνο! Αντιθέτως σε γεμίζει άγχος και πίεση ενόψει της επόμενης φοράς που,​​ μεταξύ μας,​​ πάλι δεν θα αρθρώσεις λέξη.​​ Που​​ για άλλη μία φορά δεν θα πράξεις, αλλά θα κάτσεις να παρατηρείς τις ευκαιρίες να έρχονται και να φεύγουν γιατί εσύ με την "γιαλαντζί ντολμά" "αξιοπρέπειά" σου, φοβηθήκατε να διεκδικήσετε.​​ 

Η αναβολή δεν ηρεμεί τις ανασφάλειές σου, ούτε "λειαίνει" τις αντιδράσεις. Δεν θα σε "γλιτώσει" από τις συνέπειες. Αυτές θα τις "λουστείς" αργά ή γρήγορα κι ελαφρά προσαυξημένες. 

Σου το εγγυώμαι πάντως ότι - πολύ πιο γρήγορα απ' ότι φαντάζεσαι - θα φτάσεις και στο σημείο να​​ αυτομουτζώνεσαι γιατί δεν μίλησες! Δεν τόλμησες όταν έπρεπε και τώρα.. τώρα είναι αργά αγάπη μου γλυκιά! Το πουλάκι (ευκαιρία) πάει... πέταξε!

Αν πάλι πιστεύεις ότι με την "έκθεση" των "θέλω" σου γίνεσαι ευάλωτος στις ορέξεις των υπολοίπων ... τότε κάτσε εκεί και περίμενε, πότε οι άλλοι θα φιλοτιμηθούν, ή θα αποκτήσουν "κληρονομικό χάρισμα" και θα "μυρίσουν τα νύχια τους" για να ψυχανεμισθούν τα δικά σου "θέλω"! 

Το 'χω, πίστεψέ με. Οι φοβίες είναι πάντα δυνατές και καταλύουν την λογική! Δεν μπορείς να τις εκλογικεύσεις...κι όσο πιο πολύ προσπαθείς, τόσο πιο πιο δυνατή γίνεται η εσωτερική φωνή σου, που πλέον δεν μιλάει...ουρλίαζει. Σε βομβαρδίζει με ερωτήσεις όπως "κι αν πω αυτό και μου​​ απαντήσει εκείνο;", "αν κάνω αυτό όμως, τότε​​ σίγουρα​​ θα γίνει εκείνο". Μ' αρέσει που είσαι και σίγουρος! Τί τις θες βρε άνθρωπε τις υποθετικές ερωτήσεις αφού δεν σου αρέσουν οι υποθετικές απαντήσεις; Γιατί σε κουράζεις έτσι; Μην γίνεσαι πρωταγωνιστής του παλιού αλλά διαχρονικού ανεκδότου "Αει γα... (ργαλή)σου, εσύ κι ο γρύλος σου"!​​ Και στην τελική καλέ μου άνθρωπε...σου κάνεις που σου κάνεις τόσες ερωτήσεις...γιατί δεν σε ρωτάς τι θα γίνει αν σου "κάτσει";

Τόλμα! Πες! Δράσε! Σήμερα. Τι περιμένεις; Πώς μπορείς να ξέρεις ότι θα σου δοθούν κι άλλες ευκαιρίες; Έχεις κάνει κάποια ειδική συμφωνία με το​​ Big​​ Boss; για πες...

Τί κι αν δεν πάρεις τις απαντήσεις που θέλεις; Τί κι αν ο άλλος έχει διαφορετική άποψη από εσένα; Δηλαδή, μισό λεπτό...περίμενε να καταλάβω... Πραγματικά προτιμάς, προκειμένου να μην ακούσεις το "όχι"​​ (το οποίο δεν είναι και σιγουράκι), να σε καταπιέζεις, να σε αγχώνεις, να σε υποτιμάς και να σε μαστιγώνεις!​​ 

Αν η προτίμησή σου είναι αυτή, τότε μπράβο και καλώς ήρθες στον θαυμαστό κόσμο των μαζοχιστών και καλά να περνάς! Συγχώρεσέ με όμως, εγώ δεν θα κάτσω εδώ για να σου κάνω παρέα.​​ Έχω μία ζωή να ζήσω!