Χιλιοειπωμένο αλλά ορθότατο. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει. Συνήθειες χρόνων...γενεών ολόκληρων, πρέπει να «κοπούν» ξαφνικά και βίαια. Η κανονικότητα έχει δώσει την θέση της στην αβεβαιότητα.
Το μυαλό «εκπαιδεύεται» από τα βιώματά μας κι ο ψυχισμός κι η συμπεριφορά μας εξαρτώνται απόλυτα από την «εκπαίδευση» αυτήν. Δεν είναι εύκολο οι πεποιθήσεις που «χτίζονται» χρόνια ολόκληρα, συμπεριφορές που προκαλούσαν ευχαρίστηση, ευφορία, να τις γκρεμίσουμε και να τις αναθεωρήσουμε μέσα σε έναν δύο ή δέκα μήνες!
Η συνεύρεση με τους φίλους μας, με τους γονείς μας, με τους υπόλοιπους ανθρώπους, η αγκαλιά, η χειραψία και η όποια φιλική επαφή δεν υπήρξε ποτέ στο μυαλό μας ως κάτι επιβλαβές. Ως κάτι που μπορεί να προκαλέσει πόνο ή στεναχώρια. Ως κάτι που μπορεί να επιφέρει φόβο και ανασφάλεια.
Όχι! Δεν είμαστε «εκπαιδευμένοι» να αντιμετωπίσουμε την νέα (προσωρινή) πραγματικότητα κι αυτά που καλούμαστε να πράξουμε είναι τ’ ακριβώς αντίθετα από αυτά που κάνουμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Η αγκαλιά που ως τώρα ήταν «καταγεγραμμένη» ως έκφραση αγάπης, τώρα ξαφνικά έγινε επικίνδυνη! Το φιλί...το ίδιο! Την κοινωνικότητα που κατακτήθηκε στην πορεία της ζωής μας, καλούμαστε να την θυσιάσουμε στον βωμό της κοινωνικής ευθύνης.
Το μυαλό αντιδρά στην (έστω και προσωρινή) νέα πραγματικότητα! Επαναστατεί αφού ότι έχει μέχρι τώρα εμπεδώσει, πρέπει να το τροποποιήσει και ταυτόχρονα έχει να αντιπαλέψει και με τον φόβο για την απώλεια της σωματικής μας υγείας ή ακόμη και της ίδιας της ζωής. Τί πιο φυσιολογικό από το να δημιουργείται το αίσθημα της δυσφορίας, της δυσαρέσκειας ακόμη και της απόγνωσης σε ορισμένες περιπτώσεις;
Ο ανθρώπινος νους δεν είναι υπολογιστής και δεν μπορούμε να εισάγουμε με την ίδια ευκολία ένα νέο λογισμικό, ένα νέο πρόγραμμα ή να κάνουμε απεγκατάσταση! Για να προσαρμοστεί κάποιος σε μία νέα (προσωρινή...δεν θα κουραστώ να το λέω) πραγματικότητα, σε μία νέα συνθήκη, εξαρτάται από την ευελιξία που έχει αναπτύξει με την πάροδο των χρόνων. Για άλλους είναι πιο εύκολο και για άλλους σχεδόν ακατόρθωτο. Κάποιοι αντιδρούν πολύ καλύτερα στις αλλαγές και κάποιοι άλλοι όχι. Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο προσαρμογής, απλά αυτός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Τις περισσότερες φορές οι πράξεις μας είναι «προϊόν» κάποιας υποσυνείδητης «γνώσης». Ε, δεν το λες κι ευκολάκι να την αναγνωρίσεις, να την εκλογικεύσεις και να επανατοποθετηθείς, κι όλα αυτά μέσα «στην τούρλα του Σαββάτου»!
Σε αυτήν την δύσκολη περίοδο (η οποία θα περάσει) για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε, θα πρέπει να «εφεύρουμε» νέους τρόπους επικοινωνίας, νέους τρόπους για να εκφράσουμε την κοινωνικότητά μας χωρίς να αντιπαλεύουμε με τον φόβο. Ούτε αυτό το λες ευκολάκι αλλά τουλάχιστον έχουμε κι ένα κίνητρο παραπάνω! Εξάλλου δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτήν την δοκιμασία.
Ναι, για λίγο ακόμη καλούμαστε να ζήσουμε σε συνθήκες που δεν συμβαδίζουν με τις συνήθειές μας, οι οποίες αποτελούσαν και την καθημερινότητά μας. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας εμποδίσει να βλέπουμε τις παθογένειες που υπήρχαν πριν την πανδημία, προκειμένου να μπορέσουμε να επανέλθουμε στους όποιους «φυσιολογικούς» ρυθμούς, αυτήν την φορά ακόμα πιο προετοιμασμένοι.
Ίσως μέσα σ’ όλη αυτήν την δίνη που έχουμε περιέλθει, να καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε ποιες από τις συμπεριφορές μας ήταν προϊόν «μάθησης» και ποιες ήταν οι απολύτως συνειδητές! Ίσως μέσα από την δυσκολία κατανοήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας και επενδύσουμε σε πιο ουσιαστικές σχέσεις κι επαφές! Ίσως μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση να μπορέσουμε να βρούμε τί ακριβώς θέλουμε ΕΜΕΙΣ κι όχι τί έχουμε «εκπαιδευτεί» να θέλουμε!