ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ !!

Χιλιοειπωμένο αλλά ορθότατο. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει. Συνήθειες χρόνων...γενεών ολόκληρων, πρέπει να «κοπούν» ξαφνικά και βίαια. Η κανονικότητα έχει δώσει την θέση της στην αβεβαιότητα.​​ 

Το μυαλό​​ «εκπαιδεύεται» από τα βιώματά μας​​ κι ο ψυχισμός κι η συμπεριφορά μας εξαρτώνται απόλυτα από την​​ «εκπαίδευση»​​ αυτήν. Δεν είναι εύκολο οι πεποιθήσεις που «χτίζονται» χρόνια ολόκληρα, συμπεριφορές που προκαλούσαν​​ ευχαρίστηση, ευφορία, να τις γκρεμίσουμε και να τις αναθεωρήσουμε μέσα σε έναν δύο ή δέκα μήνες!

Η συνεύρεση με τους φίλους μας, με τους γονείς μας, με τους υπόλοιπους ανθρώπους, η αγκαλιά, η χειραψία και η όποια φιλική επαφή δεν υπήρξε ποτέ στο μυαλό μας ως κάτι επιβλαβές. Ως κάτι που μπορεί να προκαλέσει πόνο ή στεναχώρια. Ως κάτι που μπορεί να επιφέρει φόβο και ανασφάλεια.

Όχι! Δεν είμαστε «εκπαιδευμένοι» να αντιμετωπίσουμε την νέα (προσωρινή) πραγματικότητα κι αυτά που καλούμαστε να πράξουμε είναι τ’​​ ακριβώς αντίθετα​​ από αυτά​​ που κάνουμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας.​​ Η αγκαλιά που ως τώρα ήταν «καταγεγραμμένη» ως​​ έκφραση αγάπης, τώρα​​ ξαφνικά έγινε​​ επικίνδυνη!​​ Το φιλί...το ίδιο!​​ Την κοινωνικότητα​​ που κατακτήθηκε στην πορεία της ζωής μας, καλούμαστε να την θυσιάσουμε​​ στον βωμό της κοινωνικής ευθύνης.

Το μυαλό αντιδρά στην​​ (έστω και προσωρινή)​​ νέα πραγματικότητα! Επαναστατεί​​ αφού ότι έχει μέχρι τώρα εμπεδώσει, πρέπει να το τροποποιήσει και ταυτόχρονα​​ έχει να αντιπαλέψει​​ και με​​ τον φόβο για την απώλεια της σωματικής μας υγείας ή ακόμη και της ίδιας της ζωής.​​ Τί πιο φυσιολογικό από το​​ να δημιουργείται το αίσθημα της​​ δυσφορίας, της δυσαρέσκειας ακόμη και της απόγνωσης σε ορισμένες​​ περιπτώσεις;​​ 

Ο ανθρώπινος νους δεν είναι υπολογιστής και δεν μπορούμε να εισάγουμε με την ίδια ευκολία ένα νέο λογισμικό, ένα νέο πρόγραμμα ή να κάνουμε απεγκατάσταση! Για να προσαρμοστεί κάποιος σε μία νέα​​ (προσωρινή...δεν θα κουραστώ να το λέω)​​ πραγματικότητα, σε μία νέα συνθήκη, εξαρτάται από την ευελιξία που έχει αναπτύξει με την πάροδο των χρόνων. Για άλλους είναι πιο εύκολο και για άλλους σχεδόν ακατόρθωτο.​​ Κάποιοι αντιδρούν πολύ καλύτερα στις αλλαγές και κάποιοι άλλοι όχι.​​ Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο προσαρμογής, απλά αυτός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.​​ 

Τις περισσότερες φορές οι πράξεις μας είναι «προϊόν» κάποιας υποσυνείδητης​​ «γνώσης».​​ Ε, δεν το λες κι ευκολάκι να την αναγνωρίσεις, να την εκλογικεύσεις και να επανατοποθετηθείς, κι όλα αυτά μέσα «στην τούρλα του Σαββάτου»! ​​ 

Σε αυτήν την δύσκολη περίοδο (η οποία θα περάσει)​​ για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε,​​ θα​​ πρέπει​​ να «εφεύρουμε» νέους τρόπους επικοινωνίας,​​ νέους τρόπους για να εκφράσουμε την κοινωνικότητά μας χωρίς να αντιπαλεύουμε με τον φόβο.​​ Ούτε αυτό το λες ευκολάκι αλλά τουλάχιστον έχουμε κι ένα κίνητρο παραπάνω!​​ Εξάλλου​​ δεν είμαστε μόνοι​​ σ’ αυτήν την δοκιμασία.​​ 

Ναι,​​ για λίγο ακόμη​​ καλούμαστε να ζήσουμε σε συνθήκες που δεν συμβαδίζουν με τις συνήθειές μας,​​ οι οποίες​​ αποτελούσαν και την καθημερινότητά μας. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας εμποδίσει να βλέπουμε τις παθογένειες που υπήρχαν πριν την πανδημία, προκειμένου να μπορέσουμε να επανέλθουμε στους​​ όποιους​​ «φυσιολογικούς»​​ ρυθμούς,​​ αυτήν την φορά ακόμα πιο προετοιμασμένοι.

​​ Ίσως μέσα σ’ όλη αυτήν την​​ δίνη​​ που έχουμε περιέλθει, να​​ καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε​​ ​​ ποιες από τις συμπεριφορές μας ήταν προϊόν «μάθησης» και ποιες ήταν οι απολύτως συνειδητές!​​ Ίσως μέσα από την δυσκολία κατανοήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας και επενδύσουμε σε πιο ουσιαστικές​​ σχέσεις κι επαφές! Ίσως μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση να μπορέσουμε να βρούμε τί ακριβώς θέλουμε ΕΜΕΙΣ κι όχι τί έχουμε «εκπαιδευτεί» να θέλουμε!