Ώπα! Μην χαίρεστε! Όχι κι όλες οι παλιές αγάπες! Υπάρχουν και αυτές, που τις στέλνουμε στον "διάολο" κι ακόμα παραπέρα! Συμπέρασμα; Ο τίτλος του υπέροχο τραγουδιού των ΠΥΞ-ΛΑΞ είναι, εν μέρει, αλήθεια!

Υπάρχουν όμως κι αυτές... οι σπάνιες αγάπες​​ που ενώ "λήγουν"... ενώ συνεχίζεις την ζωή σου...​​ κρατούν για πάντα ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι στο μυαλό σου, στην καρδιά σου και στην ψυχή σου!

Είναι οι έρωτες που ξεκίνησαν ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα και τελείωσαν, επίσης κάπως έτσι. Όχι με καβγάδες, κακίες, πείσματα και ζήλιες. Δεν υπήρξε τίποτα... ποτέ, στην σύντομη πορεία τους , να μολύνει την αγνότητά τους!​​ Ο εγωισμός και τα ψέματα δεν τους "άγγιξαν"!

Τελείωσαν, γιατί οι ζωές των δύο ήταν, απλά... παράλληλες!​​ 

Έτυχε και συναντήθηκαν για μια στιγμή (μα τι στιγμή) και ύστερα γύρισαν στις "τροχιές" τους.

Συναντήθηκαν, ίσως, σε εργασιακό περιβάλλον.​​ Η ατμόσφαιρα​​ μεταξύ των εμπλεκόμενων,​​ ήταν πάντα "ηλεκτρισμένη - τεταμένη". Αν και δεν γνωρίζονταν από παλιά, "έδεσαν" κατευθείαν. Κανένας από τους δύο δεν θυμάται την πρώτη γνωριμία! Λες και γνωρίζονταν από πάντα.​​ Τόσο φυσικά!​​ 

Συνεννοούνταν, χωρίς να μιλούν! Οι σκέψεις τους συνδέονταν με τρόπο μαγικό! Επιζητούσαν διαρκώς ο ένας την παρουσία του άλλου... ακόμα κι αν ήταν σε άλλες σχέσεις.​​ 

Έβγαιναν μαζί και διασκέδαζαν... ακόμα και με τους συνοδούς τους. Ίσως, έκαναν και κάποια εκδρομή, μαζί με τους συντρόφους τους. Όμως, ενώ ήταν τέσσερις... οι δύο μόνο "μιλούσαν" με τα μάτια. Δεν κατανοούσαν τον λόγο που συνέβαινε αυτό. Ήταν καρμικό;

"Πειράγματα", "σποντούλες" και "αστεία".​​ Όταν όμως αγγίζονταν... σπίθες! Το αντιλαμβάνονταν (και πώς να μην το έκαναν), αλλά το "έθαβαν" βαθιά μέσα τους. Ήξεραν ότι είναι επικίνδυνο!

Και μετά, ίσως, μια παρεξήγηση. Μια παρεξήγηση, που τους πλήγωσε και τους απομάκρυνε. Δεν μιλούσαν πλέον καθημερινά στο τηλέφωνο. Δεν μιλούσαν ούτε καν στο γραφείο. Πόσο τους έλειπε όμως... Απέφευγαν μέχρι και τα βλέμματα! Ήξεραν ότι​​ τα μάτια τους θα τους πρόδιδαν!

Μια μέρα, ίσως, άνοιξε η πόρτα μπήκε ο ένας στο γραφείο του άλλου με ορμή και έκλεισε την πόρτα πίσω του με δύναμη, απομονώνοντάς τους! Κι εκεί που θα πίστευες ότι θα διαπληκτίζονταν... η έλλειψη, του προηγούμενου διαστήματος, εκδηλώθηκε σε μια αγκαλιά...σε ένα φιλί! 

Ξέσπασαν, όλα όσα καταπίεζαν το διάστημα που δεν επικοινωνούσαν οι ψυχές τους. Έγιναν ένα και εξαφανίστηκαν όλα γύρω τους! Δεν συζήτησαν ποτέ για την παρεξήγηση. Αυτή ήταν εξάλλου που τους ένωσε!. Που τους έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι, δεν θα μπορούσαν άλλο να αρνηθούν αυτά που νιώθουν!

Έτσι συνέχισε όλη τους η σχέση. Έντονα! Με πάθη! Μόνο οι δυο τους!​​ Κανένας άλλος δεν "χωρούσε" στο "μικρόκοσμό" τους!​​ Και πάλι παρεξήγηση και πάλι σμίξιμο! 

Και τελικά... η απομάκρυνση! Όχι επειδή βαρέθηκαν ή κουράστηκαν.​​ Δεν άντεχαν​​ άλλο​​ να ζουν τόσο "έντονα". Το μυαλό τους και το ένστικτό τους επέβαλαν την απομάκρυνση για να διαφυλάξουν τον εαυτό τους! Να επιβιώσουν! 

Δεν το προκάλεσε ο ένας.​​ Το διάλεξαν και οι δύο! Δεν συνεννοήθηκαν! Δεν χρειάστηκε καν να το συζητήσουν. Υπήρχε και πάλι ταύτιση. Επικοινωνούσαν χωρίς να μιλούν! Εξάλλου​​ οι ζωές τους, ήταν ακόμα παράλληλες!

Επιχείρησαν να το ξαναζήσουν... αλλά η ένταση, τους εξαντλούσε ολοένα και περισσότερο! Δεν άντεξαν! Κατέρρευσε ο κόσμος τους! Απομακρύνθηκαν...

Αυτές οι σχέσεις μοιάζουν με πεφταστέρια! Ξεκινούν ξαφνικά! Φωτίζοντας στην αρχή δειλά, επιφυλακτικά και όσο συνεχίζουν την πορεία τους, το φως τους γίνεται όλο και πιο έντονο μέχρι που φωτίζουν τον ουρανό! 

Η ενέργειά τους όμως εξαντλείται...χάνεται! Την καταπίνει το σκοτάδι!​​ Κι εξαφανίζονται τόσο ξαφνικά κι απρόσμενα, όπως εμφανίστηκαν! Σχεδόν μαγικά! Πόσο τυχερός, όμως, είναι​​ αυτός που το "έζησε" και πρόλαβε να κάνει μια ευχή...

Δεν πέτυχαν ως σχέσεις ερωτικές. Δεν πρόλαβαν, ούτε καν να ρουτινιάσουν. Εκτόνωσαν την ενέργειά τους... κι "έσβησαν"!​​ Δεν τις "δηλητηρίασε" ο εγωισμός, το ψέμα, η κακία ή το πείσμα. 

Οι στιγμές, τα συναισθήματα, ήταν τόσο έντονα, που τελικά...απλά "σώθηκαν"!​​ Χωρίς να δημιουργήσουν ερωτήσεις. Τελείωσαν, χωρίς γιατί, χωρίς "απωθημένα"!​​ 

Οι άνθρωποι, που μοιράστηκαν αυτές τις "σπάνιες" σχέσεις, ποτέ δεν χάνονται κι ας μην μιλούν πλέον καθημερινά. Κι ας κάνουν χρόνια να βρεθούν. Πάντα όμως ξαναβρίσκονται! Κι είναι, σαν να μην πέρασε μία μέρα!​​ Ξέρουν, ότι ήταν τυχεροί, που συναντήθηκαν εξ' αρχής! Τυχεροί που το βίωσαν!

Δεν αποζητούν, να ξαναζήσουν την ιστορία. Ξέρουν κι οι δύο ότι αυτή, δεν επαναλαμβάνεται. Απλά έχασε την ενέργειά της, την μαγεία της! Εξάλλου,​​ έχουν "επιστρέψει" στις παράλληλες "τροχιές" τους!

Τι κι αν έχουν παντρευτεί ή έχουν άλλες σχέσεις; Δεν τους συνδέει πια ο έρωτας!​​ Δεν υπάρχει αυτή η φρικτή "κτητικότητα" να τους πληγώνει. Τους συνδέει γνήσια και ανιδιοτελής αγάπη! 

Η θύμησή τους είναι πάντα γλυκιά και τρυφερή. Μπορούν και νοιώθουν νοσταλγία!​​ Κάθε φορά που το μυαλό επαναφέρει την μνήμη... στο πρόσωπο χαράσσεται ένα αληθινό... αγνό χαμόγελο. 

Κι όταν όλοι οι υπόλοιποι ρωτούν​​ γιατί χαμογελάνε... εκείνοι που το έζησαν πάντα απαντούν "Να, τίποτα...!​​ Κάτι θυμήθηκα!"